Dobra praktyka z Podlasia - Poradnik serowarski

Poradnik „Zasady procesu produkcyjnego i higieny w zatwierdzonej urzędowo serowarni farmerskiej i rzemieślniczej” powstał jako odpowiedź na dysputę, której kwintesencja zawiera się w pytaniu: czym z punktu widzenia producenta różni się mała serowarnia zarejestrowana jako zakład MLO (czyli działający w ograniczeniu sprzedaży) od zakładu posiadającego pełne urzędowe zatwierdzenie (czyli takiego, który może swe produkty wprowadzać do obrotu na całym rynku wspólnotowym)?

Rozliczne prace, spotkania, a nawet wyjazdy studyjne prowadzone przez Departament Rolnictwa i Obszarów Rybackich Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podlaskiego wykazały, że na tak postawione pytanie można udzielić tylko jednej odpowiedzi: nie ma żadnych strukturalnych i praktycznych różnic przy zakładach zatwierdzonych i MLO. Forma rejestracji/zgłoszenia jest zupełnie wtórna względem celu nadrzędnego, jakim jest zapewnienie konsumentowi produktu bezpiecznego o jak najwyższych walorach żywieniowych. Bez względu na formę działalności w kontekście przepisów weterynaryjnych należy zadbać o dostęp do wody pitnej, zabezpieczyć miejsce produkcji przed szkodnikami, zadbać o właściwe mycie i dezynfekcję pomieszczeń. Tak więc wszelkie dyskusje i rozbieżności poglądów sprowadzały się do interpretacji obowiązujących przepisów (a nie, jak niektórzy sądzili, wydania specjalnych przepisów weterynaryjnych na rzecz małej produkcji lokalnej).

Naprzeciw tego typu sytuacjom wychodzą przepisy wspólnotowe. Zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 852/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 2004 nr 139 poz. 1) państwa członkowskie zachęcają do opracowywania krajowych wytycznych dobrej praktyki higienicznej oraz stosowania zasad HACCP. W art. 7 tej regulacji zachęca się do upowszechniania i wykorzystywania zarówno wytycznych krajowych, jak i wspólnotowych. Przedsiębiorstwa sektora spożywczego nie mają co prawda obowiązku korzystać z tych wytycznych, niemniej jednak z uwagi na procedurę uzgodnień stanowią one cenne źródło wykładni obowiązujących przepisów prawa. Wytyczne krajowe sporządzane są w oparciu o art. 8 przywołanego powyżej rozporządzenia, a ich przygotowanie uwzględnia m.in.:

• potrzebę zasięgnięcia opinii stron, których interesy mogą zostać w znaczny sposób dotknięte, takich jak właściwe organy i grupy konsumentów,
• odpowiednie kodeksy praktyki z kodeksu żywnościowego.

Po przejściu tej procedury państwa członkowskie przesyłają Komisji krajowe wytyczne, a ta w ramach ustanowionego systemu rejestracji takich materiałów udostępnia je wszystkim krajom Unii Europejskiej. Nasz poradnik stanowi więc funkcjonującą na poziomie krajowym wytyczną, która ułatwia interpretację przepisów zarówno producentom, jak i służbom weterynaryjnego nadzoru.

Poradnik został zatwierdzony przez głównego lekarza weterynarii w kwietniu 2017r.

Więcej informacji na stronie poświęconej poradnikowi - kliknij tutaj